عرضه محصولات دستکاری شده ژنتیکی که در زبان فارسی برایشان از معادل تراریخته استفاده می شود موضوعی مناقشه برانگیز است که در سالهای اخیر در کشورمان و در سراسر جهان توجه گسترده ای به آنها نشان داده اند و محققان زیادی سعی کرده اند با انجام دادن آزمایش های علمی منصفانه به شناخت و معرفی جنبه های مختلف آنها نظیر میزان محصول، میزان کود مورد نیاز، میزان مصرف آب یا خطرهای احتمالی شان برای سلامت انسانها، حیوانات و محیط زیست بپردازند. محققانی که خود را آماج حملات حامیان محصولات تراریخته قرار داده و اعتبار و جایگاه علمی خویش را به خطر انداخته اند. بر حسب تصادف حامیان محصولات تراریخته عمدتا همان کسانی اند که از تجارت در این عرصه به سودهای فراوانی دست یافته اند.
اما آیا بدون غذاهای تراریخته می توان غذای جهان را تامین کرد؟ به نظر می رسد جواب مثبت باشد. گروه ای تی سی که به بررسی مشکلات اقتصادی-اجتماعی و بوم شناختی در حوزه تکنولوژی های جدید می پردازند در زمینه تولید غذا حقایق جالبی ارائه کرده است:
روستاییان تولیدکنندگان اصلی یا تنها تولیدکنندگان غذای بیش از هفتاد درصد مردم جهان اند، و این غذا را با کمتر از 25 درصد منابع از جمله زمین، آب و سوخت های فسیلی تولید می کنند.
زنجیره تولید غذای صنعتی از حداقل هفتاد و پنج درصد منابع کشاورزی جهان استفاده می کند و یکی از منابع اصلی انتشار گازهای گلخانه ای است ولی غذای کمتر از 30 درصد مردم جهان را تامین می کند.
به ازای هر یک دلار که مصرف کنندگان به خرده فروشان غذا می پردازند جامعه دو دلار بابت آسیبهای ناشی از تولید غذای صنعتی بر سلامت و محیط زیست می پردازد. صورتحساب کلی این هزینه های مستقیم و غیر مستقیم پنج برابر مخارج نظامی سالانه دولت هاست.
زنجیره تولید غذای صنعتی نمی تواند مانع از تغییر آب و هوا شود. فرایند تحقیق و توسعه در این بخش نه تنها بد ساخت است، گمراه کننده نیز هست، چرا که بر بازار جهانی غذا نیز تمرکز دارد.
شبکه تولید غذای سنتی نود تا صد برابر بیشتر از زنجیره تولید غذای صنعتی به تنوع زیستی کمک می کند. روستاییان از دانش، انرژی مبتکرانه و شبکه های مورد نیاز برای پاسخ دادن به تغییرات آب و هوایی برخوردارند. آنها حوزه و مقیاس عملیاتی را در اختیار دارند و بیش از هر کسی به گرسنگان و افراد مبتلا به سوءتغذیه نزدیکند.