دسته‌هامجله سلامتی

نه به تراریخته

مفهوم تراریخته:

حضور مواد غذایی تراریخته در بازار مصرف از دهه 90 میلادی آغاز شده است و تاکنون مهندسی ژنتیک با استفاده از علم بیوتکنولوژی نوین باعث تولید محصولات تغییر ژنتیک یافته یا تراریخته در جهان شده است. در این روش با استفاده از دی. ان. ای. نوترکیب، ژن های جدیدی به گونه مورد نظر منتقل می شود تا ویژگی مطلوبی در آن به وجود آورد. مهمترین هدف مورد نظر در دستکاری ژنتیکی، مقاومت آنها در برابر علف کش ها و آفات گیاهی می باشد. شایع ترین محصولات تراریخته سویا، ذرت، پنبه و کانولا هستند.

برچسب گذاری و حقوق مصرف کنندگان:

نگرانی درباره ایمنی مواد غذایی تراریخته منجر به ایجاد اقداماتی در زمینه برچسب گذاری آنها گردید. از 1997 میلادی تاکنون طبق مصوبات اتحادیه اروپا نحوه برچسب گذاری محصولات تراریخته تعیین شده است و کشورهای انگلستان، ژاپن، مجارستان، چین، کره جنوبی، استرالیا و نیوزیلند، تایلند، برزیل و آفریقای جنوبی، به طور رسمی این قانون را پذیرفته اند. برای مثال کشور اتریش موافق شدید حذف کامل کلیه فراورده های تراریخته از بازار است. در انگلستان قوانین برچسب گذاری اجرا شده و برچسب گذاری کلیه مواد غذایی موجود در سوپر مارکت ها، رستوران ها و حتی مواد افزودنی و طعم دهنده ها در این کشور اجباری شده است. در استرالیا و نیوزیلند نیز این نظارت شامل غذاهای موجود در رستوران ها می باشد. در حالی که کشورهایی نظیر کانادا، آمریکا و آرژانتین موافق برچسب گذاری داوطلبانه هستند.

براساس آمار تنها در سال 2009 میلادی آمریکا با 64 میلیون هکتار سطح زیر کشت، رتبه اول تولید محصولات تراریخته را داشته و بیش از 50 درصد سویا و حدود 30 درصد کشت ذرت در این کشور تراریخته است.

موافقان و مخالفان برچسب گذاری محصولات تراریخته:

موافقان برچسب گذاری محصولات تراریخته، این امر را تنها راه اطلاع رسانی و در واقع حق مصرف کنندگان می دانند، در حالی که اغلب مصرف کنندگان از وجود این امر بی اطلاعند و معتقدند که:

  1. مصرف کننده باید درباره غذای مصرفی خود حق انتخاب داشته باشد. برچسب گذاری اجباری تنها راهی است که اجازه می دهد تا مصرف کننده در این باره انتخاب دقیق و با اطلاعی انجام دهد.
  2. علم به چگونگی تولید کالا حق مسلم مصرف کننده است. برچسب گذاری اجباری به مصرف کننده اطمینان خاطر می دهد که غذای مصرفی اش را کامل بشناسد، بویژه هنگامی که ملاحظات سلامتی، ایمنی و حفظ محیط زیست در میان باشد.

در حالی که مخالفان برچسب گذاری محصولات تراریخته، با اجباری شدن این قانون مخالفند و معتقدند که این امر بایستی داوطلبانه باشد، زیرا:

  1. برچسب گذاری هزینه بر است و نهایتا منجر به ردّ محصول از طرف مصرف کننده و حذف کالاهای تراریخته از سوپر مارکتها می گردد.
  2. هزینه گزافی باید جهت اطلاع رسانی و آموزش به مردم جهت آشنایی و درک محصول تراریخته و اطلاعات مندرج بر روی برچسب صرف شود.

منبع: برچسب گذاری مواد غذایی تراریخته و حقوق مصرف کنندگان/ مهرانگیز مهدی زاده

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *